Do zakochania jeden krok

Klara pomachała odjeżdżającym rodzicom i weszła do letniskowego domku. Po kolei obeszła wszystkie pomieszczenia sprawdzając czy wszystko jest gotowe na przyjazd Kacpra, Oli, Weroniki i Piotrka.
Brat zadzwonił, że wyjeżdżają z miasta. Mieli przed sobą niemal sześciogodzinną podróż, która pewnie się wydłuży przez wakacyjne korki na drogach. Marcin jeszcze przez dwie godziny był na plaży. Po dyżurze mieli się spotkać w ośrodkowym barze i razem czekać na przyjaciół.
Marcin cieszył się na spotkanie z przyjaciółmi, z którymi dawno się nie widzieli ze względu na dzielącą ich na co dzień odległość. Skłamałby jednak gdyby powiedział, że jest całkowicie spokojny. Obawiał się reakcji Kacpra na jego dopiero co kiełkujący związek z Klarą. Zastanawiał się co powie przyjaciel kiedy dowie się, że relacja jego siostry bliźniaczki i najlepszego kumpla wykroczyła mocno poza granice przyjaźni. Co powiedziałby Kacper gdyby wiedział co robili z Klarą poprzedniego wieczora w ustronnym miejscu na plaży? Z drugiej strony on, jako starszy brat Oli, nie miał nic przeciwko jej związkowi z Kacprem. Ona i Kacper od kilku lat tworzyli zgraną parę, a on był zadowolony, że jego siostra jest w dobrych rękach. Widział jak siostra rozkwitła, jak się zmieniła odkąd na poważnie zaczęli się ze starszym z braci Zarzyckich spotykać. W tej sytuacji Marcinowi pozostało żywić nadzieję, że przyjaciel przyklaśnie związkowi jego i Klary. A Marcin wobec Klary Zarzyckiej miał jak najbardziej poważne plany. Oczywiście nie wiedział jeszcze jaki obrót przybierze ich relacja, ale wiedział, że zrobi wszystko aby dziewczyna uwierzyła, że związek na odległość też jest możliwy. Czas szybko mija, a on po zakończeniu studiów planował powrót do rodzinnego miasta. W Krakowie nie potrafił się odnaleźć. Już po roku żałował wyjazdu do innego miasta, ale ponieważ nie zwykł się poddawać zdecydował dokończyć to co zaczął i obronić dyplom w małopolskiej stolicy.
Krótko po dwudziestej przed domek numer piętnaście zajechała kierowana przez Kacpra niewielka mazda, a tuż obok zaparkował volkswagen kabriolet, którego właścicielem okazał się Piotrek Jankowski. Przyjaciele uściskali się po męsku, z dziewczynami przywitali się cmoknięciami w policzek. Uwadze Klary nie uszło jak Weronika wodzi wzrokiem za kolegą, który przyjechał ze Szwajcarii. Piotrek na atrakcyjności zyskiwał tym, że uczył się w szkole pilotów i przygotowywał do tego aby w przyszłości zasiadać za sterami największych samolotów pasażerskich. Od czasu kiedy widzieli się ostatni raz wyprzystojniał i z całą pewnością mógł mieć powodzenie u płci przeciwnej. Jednak z tego, co słyszała od brata, młody Jankowski skupiał się na nauce, a dziewczyny traktował raczej jako jednorazowe przygody. Klara miała nadzieję, że Weronika nie ulegnie czarowi przyszłego pilota i nie rozczaruje się przelotnością wakacyjnego romansu.
Kacper spojrzał na stojących obok siebie Klarę i Marcina. Wójcicki trzymał rękę na ramieniu dziewczyny zgodnie z danym sobie postanowieniem, że jak najszybciej wyłoży karty na stół.
- No w końcu – uśmiechnął się Zarzycki i poklepał przyjaciela po ramieniu
- Co w końcu? – dopytała Klara
- W końcu przestaliście krążyć wokół siebie. Wszyscy widzieli, że was do siebie ciągnie tylko wy udawaliście, że jest inaczej.
W tym towarzystwie Weronika i Piotrek byli bez pary. W związku z tym siłą rzeczy na czas pobytu nad morzem musieli się do siebie zbliżyć. Jankowski dbał, na ile sytuacja tego wymagała, o swoją tymczasową dziewczynę. Nie zdawał sobie sprawy jak inaczej Weronika odczytuje jego zachowanie.
Kiedy pierwszego wieczora siedzieli w niewielkiej pizzerii, a potem poszli potańczyć młody mężczyzna zachowywał się tak, jak nakazywało mu wychowanie wyniesione z domu. Ojciec, co prawda, nie dał mu dobrego przykładu jak powinno się traktować kobietę, ale nowy partner matki, Konrad, już tak. Zachowanie Konrada było podobne do tego, które zaobserwował u ojca Kacpra. Piotrek dodał jedno do drugiego, wyciągnął średnią i wypracował własny schemat zachowania, którym mógł zapunktować u dziewczyn. Żadnej nie zamierzał w sobie rozkochiwać. Skupiał się na nauce, a na poważny związek dawał sobie czas po zakończeniu studiów i odbyciu praktyk. Cieszył się szczęściem przyjaciół, mocno im kibicował, ale sam nie czuł się jeszcze gotowy na wejście w długotrwałą relację. Weronika podobała mu się, owszem, ale wiedział, że ta znajomość nie ma prawa trwać dłużej niż pobyt w Darłówku.
Kolejnego dnia po śniadaniu postanowili wybrać się na wycieczkę rowerową. Z wiadomych względów Marcin nie mógł im towarzyszyć, ale obiecał na wieczornego grilla przynieść gitarę i zrekompensować, zwłaszcza Klarze, swoją nieobecność. Grupa przyjaciół wypożyczyła rowery i po chwili równo pedałowali w stronę Dąbek, aby zatrzymać się nad jeziorem Bukowo, gdzie na jednej z plaż chłopcy zaczęli grać w wodną siatkówkę, a dziewczyny obserwowały ich opalając się na plaży.
- On jest cudowny – westchnęła rozmarzona Weronika patrząc na Jankowskiego
- Werka, mówiłam ci, że Piotrek owszem, wyględny jest, ale do związku to on się nie nadaje. Póki co – odparła Klara patrząc na przyjaciółkę
- Ale pomarzyć mogę, prawda? On ma ciało jak młody bóg
Klara słysząc te słowa zaczęła przeczuwać kłopoty. Poważnie zaniepokoiła się, że koleżanka zadurzy się w tym dopiero co poznanym chłopaku i będzie cierpiała. Znała Weronikę. Wiedziała, że to bardzo ciepła osoba, która nie mając łatwym relacji z rodzicami ulegała różnym chłopakom licząc na zaznanie odrobiny uczucia, ale zamiast tego przychodziło tylko rozczarowanie.

Dzień przed wyjazdem do Wrocławia Magda, Maciek i Michał wybrali się na wycieczkę rowerową malowniczą Dużą Pętlą Nadmorską. Do pokonania mieli prawie czterdzieści kilometrów. Pogoda sprzyjała rowerowym wycieczkom, nie dokuczał nadmierny upał, prognozy nie przewidywały opadów. Magda z przyjemnością wsiadła na swój różowy dwukołowiec. Klara została w Darłówku pod pretekstem przygotowań na przyjazd brata i przyjaciółek, którzy mieli zjawić się następnego dnia w okolicach wieczora.
Zarzyccy jechali podziwiając malownicze widoki, ciesząc się ładną pogodą i stosunkowo małym ruchem na trasie. Co jakiś czas zatrzymywali się aby Magda mogła odpocząć. Na dzikiej plaży zrobili niewielki piknik, a Michał z Maćkiem odważyli się zanurzyć w zimnej wodzie. Trasa kończyła się w Jarosławcu i tutaj postanowili zatrzymać się na późny obiad i odpocząć przed drogą powrotną. Znaleźli przyjemną restaurację i usiedli na drewnianych, ale dosyć wygodnych krzesłach. Rozłożony parasol dawał dodatkowe schronienie przed słońcem. Wybierając dania podziwiali roztaczający się widok na plażę i spokojne morze. Po plaży spacerowały mewy w poszukiwaniu zostawionych przez plażowiczów kawałków pożywienia. Magda zauważyła, że od jakiegoś czasu przygląda im się siedzący przy sąsiednim stoliku starszy mężczyzna. Jegomość ubrany był w ciemnozieloną, hawajską, koszulę, długie bawełniane spodnie, a na głowie miał słomkowy kapelusz. Wakacyjnego wyrazu dopełniał zawieszony na szyi telefon w wodoodpornym pokrowcu. Zarzycka skinęła na męża, ale ten pokręcił głową na znak, że nie kojarzy kim może być zerkający na nich człowiek. Chwilę później zagadka sama się rozwiązała. Mężczyzna podszedł do stolika Zarzyckich i , ku zdumieniu całej trójki, usiadł na wolnym krześle. Potem chwycił dłoń Maćka i zaczął nią energicznie potrząsać.
- Nie mogę uwierzyć – mówił rozemocjonowany – pan doktor. Co za spotkanie. Ja się pana nachwalić nie mogę!
Maciek w osłupieniu i konsternacji podrapał się po karku. Michał zapatrzył się w telefon dusząc się od skrywanego śmiechu. Magda też ledwo powstrzymywała uśmiech. Nie wypadało zachować się inaczej dlatego powściągnęła emocje zakrywając usta dłonią. Widocznie starszy pan był pacjentem Maćka, innego wytłumaczenia być nie mogło.
- Ja panu tyle zawdzięczam – mówił dalej mężczyzna – pan we mnie tchnął nowe życie
- Cieszę się, że mogłem pomóc – powiedział zaskoczony Zarzycki – nie robię nic wielkiego
- Pan mnie pewnie nie poznaje. Balicki. Roman Balicki – nie zrażony milczeniem doktora kontynuował – pan jest mistrzem, prawdziwym cudotwórcą. Pani doktorowa to pewnie jest dumna z męża – zwrócił się do Magdy
- Tak, oczywiście – odpowiedziała na tyle poważnie, na ile była w stanie
- Pan tu wypoczywa z rodziną? Ja też jestem z małżonką na wczasach. Dzięki panu mogę się nimi w pełni cieszyć. Wie pan rybkę zjem, pieczonego ziemniaczka. Już się nie boję, że coś mnie będzie bolało.
Maciek milczał. Pierwszy raz spotkał się z takim uwielbieniem ze strony pacjenta. Nie mógł zaprzeczyć, że nie poczuł się mile połechtany. Zrobiło mu się miło i poczuł, że to co robi ma sens, ale wywód pana Romana trwał już zbyt długo. Zwłaszcza, że kelnerka przyniosła ich zamówienie. Z opresji wybawiła go żona entuzjasty zawodowego talentu doktora Zarzyckiego. Starsza kobieta o pełniejszych kształtach ubrana w powłóczystą kwiecistą sukienkę i również słomkowy kapelusz mający osłonić ją przed słońcem podeszła i chwyciła męża za ramię.
- Roman, daj państwu spokój. Co ty wyprawiasz?
- Halinka, to jest doktor Zarzycki. Mówiłem ci. Cudotwórca. To on mi wyleczył wszystkie zęby.
Pani Halina przyjrzała się Maćkowi.
- Mąż się pana nachwalić nie może. Wszystkim opowiada jakie cuda pan robi. Dzięki panu Romek odzyskał chęć do życia – po chwili zreflektowała się – ale przepraszam za męża, nie będziemy państwu przeszkadzać – to mówiąc pociągnęła Romana za łokieć i zmusiła do powrotu do ich stolika.
Maciej siedział skonfundowany, nie wiedział jak powinien się zachować. Najchętniej wybuchnąłby śmiechem, ale nie wypadało.
- Tata, co to było?! – Michał krztusił się nad talerzem z apetycznie wyglądającym kotletem, porcją frytek i sałatką z czerwonej kapusty. W rodzinie Zarzycki on jeden lubił czerwoną kapustę w każdej postaci – masz wiernego fana – chłopak żałował, że nie było z nimi Klary. Siostra na pewno skomentowałaby zajście w odpowiedni dla siebie sposób. Nie mógł się doczekać aż jej wszystko opowie.
- Twoja sława cię wyprzedza – chichotała Magda
Maciek siedział z szerokim uśmiechem pochylając się nad plackiem o węgiersku. Ziemniaczane danie zajmowało niemal cały talerz i pokryte było bardzo smacznym sosem pełnym duszonego mięsa i warzyw. Doktor w zamyśleniu popijał bezalkoholowe piwo i przez chwilę pomyślał, że dla takich chwil, może i czasem zabawnych, warto codziennie zaglądać ludziom w jamy ustne. Przez lata praktyki starał się nie popaść w rutynę, wciąż podchodził do każdego przypadku z szacunkiem zdając sobie sprawę, że to, co dla niego może być błahostką, dla kogoś może być sprawą na miarę życia lub śmierci. Znowu poczuł sens tego, co robi. Z uśmiechem popatrzył na małżeństwo Balickich.
- No cóż kochanie, jesteś mistrzem – Magda nachyliła się do męża odkrawając sobie widelcem kawałek jego dania i następnie wkładając go sobie do ust.
- W jakiej dziedzinie pani doktorowo? – zapytał patrząc żonie w oczy i znacząco poruszając brwiami. Upił z kufla łyk złocistego napoju nie spuszczając wzroku z kobiety.
- Coś by się znalazło – mrugnęła okiem i zajęła się swoją porcją regionalnych pierogów
- Wy tak na serio? Nie możecie przestać? – Michał z dezaprobatą pokręcił głową
- Ale przestać co? – zapytali jednocześnie Zarzyccy wybuchając śmiechem
- Musicie tak jawnie flirtować? Nie za starzy jesteście? – tym samym wywołał u rodziców kolejny wybuch śmiechu.
Po powrocie do Darłówka Michał opowiedział siostrze zajście w jarosławieckiej restauracji. Klara żałowała, że jej przy tym nie było. Przytuliła się do ojca i wyraziła dumę, że jest córką takiej sławy polskiej stomatologii.
- Klara, uważaj co mówisz. Jak przejmiesz po tacie klinikę to będziesz musiała mu dorównać – śmiał się Michał – będziesz dostawać listy miłosne od wdzięcznych pacjentów.
- O tym nie pomyślałam - zasępiła się dziewczyna. Jej myśli jednak zeszły na inny tor, kiedy zobaczyła zbliżającego się do nich Marcina.
Kiedy odpoczęli po wycieczce Zarzyccy zaczęli pakowanie. Kolejnego dnia czekała ich kilkugodzinna podróż i chcieli wyruszyć jak najwcześniej aby uniknąć korków.

Było po północy, kiedy Marcin odprowadził Klarę pod drzwi domku. Nagle przełamane bariery spowodowały, że trudno było im się rozstać. Stali więc na schodach przytulając i całując. W końcu dziewczyna ze śmiechem oderwała się od chłopaka mówiąc, że musi być wypoczęty aby należycie strzec bezpieczeństwa plażowiczów. Z lekkim ociąganiem Marcin puścił rękę Klary, zbiegł ze schodów i skierował się do głównego budynku, gdzie był zakwaterowany razem z pozostałymi ratownikami.
Dziewczyna weszła do domku. Wewnątrz panował mrok jeśli nie liczyć niewielkiej listwy zapalonej pod szafkami w kuchennym aneksie. Wiedziała, że o tej porze wszyscy na pewno już śpią dlatego starała się zachowywać jak najciszej. Towarzyszyły jej jednak tak różne emocje, że czuła jak niemal płynie w powietrzu. Panującą dookoła ciszę przerwały czyjeś kroki na drewnianych schodach. To była Magda. Owinęła się długim swetrem i zeszła uśmiechając się szeroko.
- Przepraszam. Nie chciałam cię obudzić – kajała się Klara
- Spokojnie. Masz szczęście, że to tylko ja – kobieta uśmiechnęła się w odpowiedzi – wiesz co by było gdyby Maciek się obudził?
Roześmiały się obie znając doskonale potrzebę Maćka do dbania, w jego mniemaniu, o bezpieczeństwo członków rodziny nawet, jeśli chodziło o dorosłe już dzieci.
- Bardzo ojciec wariował, kiedy poszliśmy?
- Nie dałam mu szansy – Magda mrugnęła okiem do córki – wzięłam go na spacer, potem do jakiejś knajpki i zapomniał o tym, że chwilę wcześniej przejmował się twoją randką. Jak było?
Westchnienie Klary powiedziało jej wszystko.
- Cieszę się. Marcin to fajny chłopak.
- Wiem – Klara westchnęła po raz kolejny i opadła na stojąca w części dziennej wersalkę – tylko bardzo się boję
- Czego się boisz? – Magda podała dziewczynie kubek z parującą herbatą i usiadła obok
- Magda, znamy się tak długo z Marcinem. Nie jesteśmy już dziećmi, wiemy o sobie bardzo dużo, a mimo to boję się, że to się nie uda.
- Z powodu odległości? – dziewczyna przytaknęła – odległość z Wrocławia do Krakowa nie jest aż taka duża. Marcin niedługo kończy studia, tego co mówił planuje powrót do Wrocławia. Te dwa lata szybko miną, dacie radę – uśmiechnęła się pokrzepiająco.
Klara jak nigdy wcześniej poczuła, że potrzebuje wsparcia i bliskości innej kobiety. Magda była jej najbliższa. Odstawiła kubek na stolik i położyła głowę na kolanach kobiety. Ta uspokajającymi ruchami zaczęła gładzić ją po głowie. Zupełnie jak wtedy, kiedy Klara była w szkole i miała gorszy dzień bo sprawdzian nie poszedł jej tak, jka chciała, bo pokłóciła się z Weroniką, bo Krystian z 3c nie zwrócił na nią uwagi albo po prostu dlatego, że za oknem szalała listopadowa szarówka. W takich chwilach siadały w sypialni z kubkami herbaty albo gorącej czekolady i nie musiały nawet nic mówić. Klara chłonęła spokój płynący od Magdy i po raz kolejny była wdzięczna losowi, że pojawiła się w ich życiu. W takich chwilach żaden z mężczyzn nie miał wstępu do pokoju. Maciek najczęściej brał synów i ewakuował się z nimi do kina, na pizzę, szli na zakupy albo w salonie rozgrywali kolejne mecze w piłkarskiej superlidze.
- Magda, a jak to jest tęsknić? To bardzo boli?
- Tak, tęsknota boli. I to nie jest łatwy do zniesienia ból – Magda zawiesiła wzrok gdzieś przed sobą
- Przeżyłaś to? – Klara zamknęła oczy i poddała się kojącemu dotykowi Magdy
- Raz. I nie chciałabym tego przeżywać ponownie - w głosie kobiety pojawiło się napięcie
- Kiedy tata poleciał do Gwatemali? – zgadła Klara
Za odpowiedź musiało wystarczyć jej głośne przełknięcie śliny połączone z westchnieniem i ruchem ręki świadczącym o ocieranych z oczu łzach.
- To jest silny ból fizyczny, wręcz paraliżujący – powiedziała cicho Magda – zwłaszcza jak ci na kimś bardzo zależy i jak kogoś bardzo kochasz. Ale – dodała już bardziej opanowanym głosem – może nie każdy przeżywa tęsknotę tak samo. Nie pozwól żeby strach cię paraliżował i powstrzymał przed wejściem w związek z Marcinem. Oczywiście jeśli oboje będziecie tego chcieli.
- A ty się bałaś? Kiedykolwiek?
- Gdybym poddała się swoim obawom to zapewne nie siedziałybyśmy teraz w tym miejscu – w głosie kobiety na nowo pobrzmiewał spokój – zakochałaś się i to jest wspaniałe. Wujek Bartek dał mi kiedyś rade.
- Jaką? Złote rady wujka są zawsze w cenie – roześmiały się obie
- Taką żebym przestała wszystko rozkładać na czynniki pierwsze. To było zanim na dobre zaczęliśmy spotykać się z Maćkiem. Byłam z tych co to by chciały, ale się boją.
- Przestałaś?
- Przestałam. I poczułam się lżej choć Maciek tego swoim zachowaniem nie ułatwiał.
- No tak. Tata potrafi być skomplikowany.
Ponownie obie się roześmiały.
- Dziękuję. Potrzebowałam takiej rozmowy – Klara podniosła się do pozycji siedzącej, po chwili wstała, odniosła puste kubki do kuchni i skierowała się do łazienki.
Magda poszła do pokoju, w którym zostawiła śpiącego męża. Położyła się na boku obejmując go w pasie. Poczuła jak jego ręka przykrywa jej dłoń.
- Naprawdę myślisz, że jestem skomplikowany? – zapytał nie otwierając oczu
- Nie wiesz, że to nieładnie podsłuchiwać? – odpowiedziała pytaniem na pytanie
- Mama coś, kiedyś wspominała – Zarzycki odwrócił się i zawisł nad Magdą opierając dłonie nad jej głową – to jak? Jestem czy nie?
- Bywasz – skapitulowała ze śmiechem
- No widzisz? Od razu lepiej – opadł ustami na jej wargi i mocno pocałował. Potem wrócił na swoje miejsce, objął żonę ramieniem i zapadł w sen.