Do zakochania jeden krok

Po przepakowaniu bagaży i wyprawieniu najmłodszego syna na trzytygodniowy obóz koszykarski Maciej odwiózł Magdę do Międzylesia, gdzie miała odpoczywać przed powrotem do pracy na uczelni. Zarzycki obiecał, że następnego dnia po pracy przyjedzie i przez najbliższe dni zamierzał krążyć między Międzylesiem, a Wrocławiem aby nie zostawiać Magdy na dłużej samej.
Nie przeczuwając niczego doktor wsiadł w środowy poranek do samochodu i ruszył w kierunku miasta. Być może z powodu porannej mgły nie zauważył, że na drodze dojazdowej do swojej działki minął srebrny, sportowy samochód Kamili, która postanowiła zrobić niespodziankę przyjaciółce i nic nie mówiąc przyjechała do Międzylesia.
Kiedy Magda otrząsnęła się z zaskoczenia otworzyła przyjaciółce bramę aby ta mogła wjechać na posesję. Ponownie się wyściskały piszcząc z radości jak nastolatki i z kubkami aromatycznej kawy zasiadły na werandzie. Dzień zapowiadał się słoneczny i ciepły. Kobiety zdecydowały, że najpierw wybiorą się na wędrówkę jednym z łagodniejszych szlaków, a na obiad pójdą do pobliskiego zajazdu. Po omówieniu ostatnich wydarzeń, spakowaniu butelek z wodą do podręcznych plecaków wyruszyły w drogę. Wędrowały kilka godzin, aż poczuły dokuczający głód. Zawróciły więc z zamiarem zjedzenia czegoś pożywnego we wciąż funkcjonującym Zajeździe u Teresy. Ciesząc się czystym, górskim powietrzem zamówiły placki po zbójnicku i po kuflu lokalnego piwa. Pokrzepione wróciły do górskiej chatki Zarzyckich. Ku radości Magdy Kamila przyjechała z zamiarem przenocowania. Kobieta wypakowała więc z bagażnika podręczną walizkę, a oprócz tego wyjęła prezentową torebkę kryjącą w sobie najpewniej butelkę jakiegoś alkoholu. Kamila podała przyjaciółce butelkę żółtego trunku z zaleceniem schowania jej do lodówki aby się schłodziła.
- To ajerkoniak mojej mamy. Rodzinna receptura, rozumiesz? Ten przepis przechodzi z pokolenia na pokolenie. Mama kręciła go specjalnie na nasze spotkanie.
Magda była zaskoczona. Znały się tyle lat, a Kamila nigdy nie zdradziła się tym, że jej mama specjalizuje się w produkcji ajerkoniaku.
- Dziękuję. Naprawdę. Podziękuj mamie.
W sierpniu, w górach wieczory zapadały szybko. Przyjaciółki usiadły na tarasie okrywając się kocami. Magda zapaliła stojące na deskach latarenki i świeczki zdobiące stół. Z kuchni przyniosła dwa kieliszki na niewysokich nóżkach takie, w jakich zazwyczaj pija się nalewki. Kamila rozlała ajerkoniak. Stuknęły się szkłem o szkło. Kiedy doktor Zarzycki wrócił z pracy zaskoczył go widok jaki zastał. Miał nadzieję na spokojny wieczór, a obecność Kamili na pewno przekreślała na to szanse. Wchodząc po schodkach na taras zobaczył swoją żonę i jej najlepszą przyjaciółkę w doskonałych humorach.
- Widzę, że się nie nudziłyście kiedy mnie nie było – zaśmiał się patrząc na opróżnioną do połowy butelkę i witając się z gościem.
- Kochanie, koniecznie musisz tego spróbować. Mama Kamili ukręciła to specjalnie dla nas – podniosła się żeby przynieść mężowi kieliszek, ale zatoczyła się lekko i ze śmiechem opadła na fotel.
Doktor westchnął, a Kamila zaniosła się śmiechem.
- Może już wam wystarczy? To nie jest wcale takie zdrowe. Same jajka i cukier – jęknął
- Doktorku, nie przesadzaj – wtrąciła się Kamila – jajka są od szczęśliwych kur mojej sąsiadki. A cukier? Jakby się uprzeć też może być ekologiczny. Sąsiad mamy uprawia buraki cukrowe może to akurat z tych buraków…
Magda pokręciła głową. Nawet ona, mimo lekkiego upojenia, zrozumiała, że Kamila jest dużo bardziej wstawiona. Zwłaszcza, że do obiadu wypiły po dwa kufle zimnego, korzennego piwa. Weszła za mężem do domku aby pościelić koleżance. Znała Kamilę wystarczająco aby wiedzieć, że jej wytrzymałość się kończy i niebawem przyjaciółka odpłynie w objęcia Morfeusza. Nie pomyliła się. Kamila niedługo potem zasnęła snem niemowlęcia.
- Jesteś zły? – zapytała Maćka kiedy zostali sami
- Dlaczego miałbym być zły? Cieszę się, że miałaś towarzystwo i nie nudziłaś się kiedy mnie nie było.
Magda nie wyglądała jakby to wytłumaczenie ją przekonało. Odczekała aż Maciek wyjdzie z łazienki i podała mu kieliszek z ajerkoniakiem, który przywiozła Kamila.
- Mów. Co się stało.
- Jesteś niesamowita – wyszedł przed domek i z westchnieniem usiadł na jednym z krzeseł. Upił mały łyk z kieliszka – nawet dobre.
Magda poszła za nim i usiadła obok. Czekała aż Maciek zacznie mówić. Po jego napiętej twarzy widziała, że coś się stało.
- Byłem dzisiaj u mamy. Boję się, że niedługo nie będzie mogła sama funkcjonować. Zastanawiam się nad umieszczeniem jej w jakimś ośrodku z ciągłym dostępem do rehabilitacji.
Magda objęła męża za ramiona. Matylda, mama Maćka, jakiś czas wcześniej doznała kontuzji biodra i od tego czasu poruszała się o kulach. Codzienność utrudniał fakt, że mieszkała na trzecim piętrze bez windy.
- To twoja matka, ale chyba oboje powinniśmy się zastanowić nad najlepszym rozwiązaniem, nie uważasz? A przede wszystkim porozmawiać z Matyldą. Nie możesz, nie możemy sami podejmować żadnych decyzji. Na pewno uda się znaleźć jakieś rozwiązanie, ośrodek to ostateczność.
Zarzycki upił kolejny łyk i spojrzał z wdzięcznością na żonę. Na jej czole złożył delikatny pocałunek.

W Darłówku młodzi Zarzyccy z przyjaciółmi spędzali kolejny wakacyjny dzień. Kacper z Olą wcześnie rano wybrali się na wyprawę rowerową. Klara, która lubiła długo spać została w swoim pokoju z książką czekając na wieczór kiedy do ich grupy dołączy Marcin. Weronika ubrała się i zeszła do kuchni aby przygotować sobie ulubioną śniadaniową owsiankę z owocami.
- Dzień dobry. Kawy? – usłyszała pytanie.
Spojrzała w kierunku kuchni i zobaczyła Piotrka nalewającego do kubka czarny płyn. Chłopak ubrany był w dresowe spodnie i koszulkę na ramiączkach. Na szyi miał przewieszony nieśmiertelnik co Weronice od razu skojarzyło się z przystojnymi bohaterami filmu Top Gun.
- Poproszę – odpowiedziała nieco speszona zmuszając się aby nie wpatrywać się w chłopaka.
Wzięła od niego naczynie i upiła łyk gorącego napoju. Poczuła, że znowu zaczyna myśleć trzeźwo. Do miseczki nasypała płatków owsianych i zalała je gorącą wodą, kiedy płatki chłonęły wodę dodała łyżeczkę syropu ryżowego i wkroiła kilka truskawek, dosypała borówek i plasterki banana. Wyszła na taras i usiadła na krześle obok Jankowskiego.
- Masz jakieś plany na dzisiaj? – zagadnął dziewczynę – chyba na razie nie mamy szansy na towarzystwo. Wobec tego co powiesz na małą wycieczkę?
- Czemu nie. A dokąd?
- Jest tu jedno ciekawe miejsce. Zobaczysz – chłopak uśmiechnął się tajemniczo
Dziewczyna dokończyła śniadanie, umyła naczynia i na stole w kuchni zostawiła kartkę, że pojechali z Piotrkiem zwiedzić okolicę. Z pokoju wzięła torebkę, czapkę z daszkiem i przeciwsłoneczne okulary. Zastanawiała się przez moment czy nie powinna zabrać też bluzy w razie gdyby pogoda się zmieniła. Zerknęła jednak przez okno i widząc palące słońce zrezygnowała z tego pomysłu. Kiedy wyszła przed domek Piotrek czekał już przy samochodzie. Dach był złożony, z głośników sączyła się cicho muzyka. Młody mężczyzna, jak na dobrze wychowanego przystało, otworzył Weronice drzwi, a kiedy zajęła swoje miejsce zamknął je za nią. Na oczy nasunął okulary awiatorki i z uśmiechem usiadł na miejscu kierowcy.
- Ruszamy – spojrzał na swoją towarzyszkę i przekręcił kluczyk w stacyjce.
Przez chwilę jechali w milczeniu ciesząc się pogodą i czasem wolnym od obowiązków. Piotrek prowadził pewnie i mimo, że znali się od dwóch dni Weronika czuła się bezpiecznie. Przez chwilę pomyślała o historii, którą opowiadała jej kiedyś Klara o tym jak poznali się Magda i jej ojciec. Historia była podobna. Zarzyccy też się nie znali i ruszyli razem na sylwestrowy wyjazd zorganizowany przez znajomych. Romantyczna natura Weroniki spowodowała, że zaczęła ona zastanawiać się czy w jej i Piotrka przypadku zakończenie będzie podobne. Jechali przed siebie wymieniając niezobowiązujące uwagi na różne tematy aż Jankowski skręcił w leśną drogę. Zaparkował na oznaczonym parkingu, wyłączył silnik i poszedł otworzyć drzwi dziewczynie. Zaczytująca się w romantycznych powieściach Weronika wodziła za chłopakiem coraz bardziej rozmarzonym wzrokiem. Przeszli kilkaset metrów i stanęli przed zabudowaniami stadniny.
- Idziemy? – zapytał Piotr zdejmując okulary
- Jeździłeś kiedyś konno? – odpowiedziała pytaniem na pytanie
- Nie, ale zawsze musi być ten pierwszy raz, prawda? – uśmiechnął się i ruszył w kierunku drzwi z napisem „Biuro” – Chodź
W niewielkim pomieszczeniu natknęli się na instruktorkę.
- Anka – przedstawiła się młoda kobieta – chcecie wykupić lekcje?
Spojrzeli na siebie.
- Możemy spróbować. Ja nigdy nie jeździłem, a ty Werka?
- Kiedyś, w podstawówce byłam na koloniach konnych. Ale to było przecież dawno – zaśmiała się i wróciła do rozważań nad tym jak miękko brzmi w ustach Piotrka jej imię.
- To na pewno masz większe doświadczenie niż ja. Jestem gotowy zaryzykować.
- Przecież ty odrywasz od ziemi potężne maszyny. Nie wmówisz mi, że boisz się małego konia – niedowierzała Weronika
- No cóż – zasępił się Jankowski – nigdy tak na to nie patrzyłem
- Jesteś pilotem? – zainteresowała się milcząca dotąd Anka i z podziwem spojrzała na stojącego przed nią mężczyznę
- Jeszcze nie jestem, ale uczę się aby nim zostać – odparł chłopak, a Weronika poczuła ukłucie zazdrości za co od razu się zganiła. Nie miała przecież prawa być zazdrosną o chłopaka, którego nawet dobrze nie znała i z którym nic ją nie łączyło.
Z pomocą instruktorki osiodłali konie i trzymając je za uzdy poprowadzili na pobliski padok. Godzina w siodle minęła szybciej niż się spodziewali. Po upływie opłaconego czasu rozsiodłali zwierzęta, pożegnali się z Anką i skierowali się w kierunku samochodu.
- Dokąd teraz? – zagadnęła dziewczyna
- Może drugie śniadanie? Trochę zgłodniałem – powiedział wyjeżdżając z parkingu
Wkrótce znaleźli niewielki, położony na skarpie zajazd. Z tarasu roztaczał się widok na plażę i morze. Zamówili zestawy niewielkich przekąsek, duże kubki parującej kawy i zasiedli na tarasie restauracji. Weronika zapatrzyła się na morze, a Piotr po raz pierwszy od ich wyjazdu z ośrodka w Darłówku włączył telefon. Pobieżnie przejrzał otrzymane wiadomości, po czym wyłączył aparat i odłożył na stolik obok swojego talerza. Popatrzy na siedzącą po drugiej stronie stołu dziewczynę. Weronika podobała mu się, dobrze czuł się w jej towarzystwie. Nie była klasyczną pięknością, nie miała figury modelki. A jednak było w niej coś, co wywoływało uśmiech na jego twarzy za każdym razem kiedy pojawiała się w zasięgu wzroku. Mieli podobne poczucie humoru i w pół słowa łapali swoje myśli. Co dziwniejsze, znali się od dwóch dni. Nie widział jednak dla nich przyszłości. Ona w Polsce, on w Szwajcarii spędzający więcej czasu w powietrzu niż na ziemi. Jankowski postanowił dobrze się bawić przez te kilka dni, które mieli spędzić w swoim towarzystwie, po tym czasie planował pożegnać się, podziękować za wspólny czas i wyjechać. Nie sądził, że dane im będzie szybko się spotkać.
Z rozmyślań wyrwał go głos dziewczyny.
- Przejdziemy się? – zagadnęła
- Chodźmy – z oparcia drewnianej ławy wziął bluzę i przepuszczając Weronikę przed sobą ruszył do wyjścia.
Zeszli na dość pustą jeszcze plażę. Morze było spokojne, niewielkie fale skusiły do zabawy kilku amatorów morskich kąpieli. Ktoś bawił się z psem rzucając zwierzęciu patyk w stronę wody. Mewy zataczały koła nad piaskiem i wodą, na chwilę lądowały na piasku aby po chwili poderwać się do lotu. Weronika i Piotr szli wolno przed siebie.
- Chyba nie miałem okazji zapytać – przerwał ciszę chłopak – czym się zajmujesz? Co studiujesz?
- Pracuję w biurze tłumaczeń, na razie nie robię nic wielkiego, ale cieszę się, że udało mi się zaczepić. A studiuję lingwistykę.
- Jaki język?
- Niderlandzki i francuski – Piotr aż zagwizdał z podziwu kiedy to usłyszał – a ty? Chcesz być pilotem?
- Dokładnie. Jeszcze długa droga przede mną, ale nie widzę się nigdzie indziej.
Weronika odwróciła się i zlustrowała wzrokiem swojego towarzysza.
- Dlaczego przyjechałeś sam? Nie wierzę, że taki facet jak ty nikogo nie ma.
- Taki to znaczy jaki?
- No – zawahała się chwilę myśląc na ile może sobie pozwolić – prezencję masz, nie mów, że nie patrzysz w lustro – zaśmiała się nieco nerwowo – głupio też nie mówisz. Chyba, że jesteś gejem.
Chłopak roześmiał się głośno i szczerze. Dawno już tak się nie śmiał, dawno nie było mu tak swobodnie i dobrze.
- Nie, nie jestem. Po prostu nie chcę się angażować bo wiem, że nie będę mógł poświęcić związkowi tyle czasu ile bym chciał, ile powinienem i na ile potencjalna dziewczyna by liczyła.
- Rozumiem – w głosie Weroniki zabrzmiały napięte nuty. Zadrżała pod wpływem podmuchu wiatru. Nie uszło to uwadze Piotra, który nakrył ramiona dziewczyny swoją bluzą. Miękki, pachnący męskimi perfumami, materiał wywołał kolejną falę gęsiej skórki na jej ciele.
- Wracajmy. Dość długo nas nie ma. Reszta może się martwić – zasugerował
Weronika skinęła głową i przez wąską, położoną wśród wydm, ścieżkę skierowali się w stronę parkingu.
Wracali każde pogrążone we własnych myślach. Kiedy dojechali do Darłówka przyjaciele, poza Marcinem, siedzieli na tarasie i przekomarzali się beztrosko. Klara spojrzała uważnie na Weronikę, ale nie potrafiła nic wyczytać z twarzy przyjaciółki. Wymieniła spojrzenia z siedzącą obok Olą. Kacper nie zauważył nic podejrzanego w tym, że dwójka znajomych wybrała się razem na wycieczkę i zaproponował Piotrkowi grę w kosza. Jankowski poszedł się przebrać i po chwili obaj oddalili się w kierunku boiska. Dziewczyny przebrały się w stroje kąpielowe i zdecydowały iść na plażę. Klara nie chciała tego powiedzieć głośno, ale nie mogła się doczekać kiedy zobaczy swojego chłopaka. Wieczorem usiedli na plaży i przy cichym dźwiękach gitary Marcina pili piwo i cieszyli się swoim towarzystwem doceniając to jak zgraną grupę tworzą.

Klara pomachała odjeżdżającym rodzicom i weszła do letniskowego domku. Po kolei obeszła wszystkie pomieszczenia sprawdzając czy wszystko jest gotowe na przyjazd Kacpra, Oli, Weroniki i Piotrka.
Brat zadzwonił, że wyjeżdżają z miasta. Mieli przed sobą niemal sześciogodzinną podróż, która pewnie się wydłuży przez wakacyjne korki na drogach. Marcin jeszcze przez dwie godziny był na plaży. Po dyżurze mieli się spotkać w ośrodkowym barze i razem czekać na przyjaciół.
Marcin cieszył się na spotkanie z przyjaciółmi, z którymi dawno się nie widzieli ze względu na dzielącą ich na co dzień odległość. Skłamałby jednak gdyby powiedział, że jest całkowicie spokojny. Obawiał się reakcji Kacpra na jego dopiero co kiełkujący związek z Klarą. Zastanawiał się co powie przyjaciel kiedy dowie się, że relacja jego siostry bliźniaczki i najlepszego kumpla wykroczyła mocno poza granice przyjaźni. Co powiedziałby Kacper gdyby wiedział co robili z Klarą poprzedniego wieczora w ustronnym miejscu na plaży? Z drugiej strony on, jako starszy brat Oli, nie miał nic przeciwko jej związkowi z Kacprem. Ona i Kacper od kilku lat tworzyli zgraną parę, a on był zadowolony, że jego siostra jest w dobrych rękach. Widział jak siostra rozkwitła, jak się zmieniła odkąd na poważnie zaczęli się ze starszym z braci Zarzyckich spotykać. W tej sytuacji Marcinowi pozostało żywić nadzieję, że przyjaciel przyklaśnie związkowi jego i Klary. A Marcin wobec Klary Zarzyckiej miał jak najbardziej poważne plany. Oczywiście nie wiedział jeszcze jaki obrót przybierze ich relacja, ale wiedział, że zrobi wszystko aby dziewczyna uwierzyła, że związek na odległość też jest możliwy. Czas szybko mija, a on po zakończeniu studiów planował powrót do rodzinnego miasta. W Krakowie nie potrafił się odnaleźć. Już po roku żałował wyjazdu do innego miasta, ale ponieważ nie zwykł się poddawać zdecydował dokończyć to co zaczął i obronić dyplom w małopolskiej stolicy.
Krótko po dwudziestej przed domek numer piętnaście zajechała kierowana przez Kacpra niewielka mazda, a tuż obok zaparkował volkswagen kabriolet, którego właścicielem okazał się Piotrek Jankowski. Przyjaciele uściskali się po męsku, z dziewczynami przywitali się cmoknięciami w policzek. Uwadze Klary nie uszło jak Weronika wodzi wzrokiem za kolegą, który przyjechał ze Szwajcarii. Piotrek na atrakcyjności zyskiwał tym, że uczył się w szkole pilotów i przygotowywał do tego aby w przyszłości zasiadać za sterami największych samolotów pasażerskich. Od czasu kiedy widzieli się ostatni raz wyprzystojniał i z całą pewnością mógł mieć powodzenie u płci przeciwnej. Jednak z tego, co słyszała od brata, młody Jankowski skupiał się na nauce, a dziewczyny traktował raczej jako jednorazowe przygody. Klara miała nadzieję, że Weronika nie ulegnie czarowi przyszłego pilota i nie rozczaruje się przelotnością wakacyjnego romansu.
Kacper spojrzał na stojących obok siebie Klarę i Marcina. Wójcicki trzymał rękę na ramieniu dziewczyny zgodnie z danym sobie postanowieniem, że jak najszybciej wyłoży karty na stół.
- No w końcu – uśmiechnął się Zarzycki i poklepał przyjaciela po ramieniu
- Co w końcu? – dopytała Klara
- W końcu przestaliście krążyć wokół siebie. Wszyscy widzieli, że was do siebie ciągnie tylko wy udawaliście, że jest inaczej.
W tym towarzystwie Weronika i Piotrek byli bez pary. W związku z tym siłą rzeczy na czas pobytu nad morzem musieli się do siebie zbliżyć. Jankowski dbał, na ile sytuacja tego wymagała, o swoją tymczasową dziewczynę. Nie zdawał sobie sprawy jak inaczej Weronika odczytuje jego zachowanie.
Kiedy pierwszego wieczora siedzieli w niewielkiej pizzerii, a potem poszli potańczyć młody mężczyzna zachowywał się tak, jak nakazywało mu wychowanie wyniesione z domu. Ojciec, co prawda, nie dał mu dobrego przykładu jak powinno się traktować kobietę, ale nowy partner matki, Konrad, już tak. Zachowanie Konrada było podobne do tego, które zaobserwował u ojca Kacpra. Piotrek dodał jedno do drugiego, wyciągnął średnią i wypracował własny schemat zachowania, którym mógł zapunktować u dziewczyn. Żadnej nie zamierzał w sobie rozkochiwać. Skupiał się na nauce, a na poważny związek dawał sobie czas po zakończeniu studiów i odbyciu praktyk. Cieszył się szczęściem przyjaciół, mocno im kibicował, ale sam nie czuł się jeszcze gotowy na wejście w długotrwałą relację. Weronika podobała mu się, owszem, ale wiedział, że ta znajomość nie ma prawa trwać dłużej niż pobyt w Darłówku.
Kolejnego dnia po śniadaniu postanowili wybrać się na wycieczkę rowerową. Z wiadomych względów Marcin nie mógł im towarzyszyć, ale obiecał na wieczornego grilla przynieść gitarę i zrekompensować, zwłaszcza Klarze, swoją nieobecność. Grupa przyjaciół wypożyczyła rowery i po chwili równo pedałowali w stronę Dąbek, aby zatrzymać się nad jeziorem Bukowo, gdzie na jednej z plaż chłopcy zaczęli grać w wodną siatkówkę, a dziewczyny obserwowały ich opalając się na plaży.
- On jest cudowny – westchnęła rozmarzona Weronika patrząc na Jankowskiego
- Werka, mówiłam ci, że Piotrek owszem, wyględny jest, ale do związku to on się nie nadaje. Póki co – odparła Klara patrząc na przyjaciółkę
- Ale pomarzyć mogę, prawda? On ma ciało jak młody bóg
Klara słysząc te słowa zaczęła przeczuwać kłopoty. Poważnie zaniepokoiła się, że koleżanka zadurzy się w tym dopiero co poznanym chłopaku i będzie cierpiała. Znała Weronikę. Wiedziała, że to bardzo ciepła osoba, która nie mając łatwym relacji z rodzicami ulegała różnym chłopakom licząc na zaznanie odrobiny uczucia, ale zamiast tego przychodziło tylko rozczarowanie.

Dzień przed wyjazdem do Wrocławia Magda, Maciek i Michał wybrali się na wycieczkę rowerową malowniczą Dużą Pętlą Nadmorską. Do pokonania mieli prawie czterdzieści kilometrów. Pogoda sprzyjała rowerowym wycieczkom, nie dokuczał nadmierny upał, prognozy nie przewidywały opadów. Magda z przyjemnością wsiadła na swój różowy dwukołowiec. Klara została w Darłówku pod pretekstem przygotowań na przyjazd brata i przyjaciółek, którzy mieli zjawić się następnego dnia w okolicach wieczora.
Zarzyccy jechali podziwiając malownicze widoki, ciesząc się ładną pogodą i stosunkowo małym ruchem na trasie. Co jakiś czas zatrzymywali się aby Magda mogła odpocząć. Na dzikiej plaży zrobili niewielki piknik, a Michał z Maćkiem odważyli się zanurzyć w zimnej wodzie. Trasa kończyła się w Jarosławcu i tutaj postanowili zatrzymać się na późny obiad i odpocząć przed drogą powrotną. Znaleźli przyjemną restaurację i usiedli na drewnianych, ale dosyć wygodnych krzesłach. Rozłożony parasol dawał dodatkowe schronienie przed słońcem. Wybierając dania podziwiali roztaczający się widok na plażę i spokojne morze. Po plaży spacerowały mewy w poszukiwaniu zostawionych przez plażowiczów kawałków pożywienia. Magda zauważyła, że od jakiegoś czasu przygląda im się siedzący przy sąsiednim stoliku starszy mężczyzna. Jegomość ubrany był w ciemnozieloną, hawajską, koszulę, długie bawełniane spodnie, a na głowie miał słomkowy kapelusz. Wakacyjnego wyrazu dopełniał zawieszony na szyi telefon w wodoodpornym pokrowcu. Zarzycka skinęła na męża, ale ten pokręcił głową na znak, że nie kojarzy kim może być zerkający na nich człowiek. Chwilę później zagadka sama się rozwiązała. Mężczyzna podszedł do stolika Zarzyckich i , ku zdumieniu całej trójki, usiadł na wolnym krześle. Potem chwycił dłoń Maćka i zaczął nią energicznie potrząsać.
- Nie mogę uwierzyć – mówił rozemocjonowany – pan doktor. Co za spotkanie. Ja się pana nachwalić nie mogę!
Maciek w osłupieniu i konsternacji podrapał się po karku. Michał zapatrzył się w telefon dusząc się od skrywanego śmiechu. Magda też ledwo powstrzymywała uśmiech. Nie wypadało zachować się inaczej dlatego powściągnęła emocje zakrywając usta dłonią. Widocznie starszy pan był pacjentem Maćka, innego wytłumaczenia być nie mogło.
- Ja panu tyle zawdzięczam – mówił dalej mężczyzna – pan we mnie tchnął nowe życie
- Cieszę się, że mogłem pomóc – powiedział zaskoczony Zarzycki – nie robię nic wielkiego
- Pan mnie pewnie nie poznaje. Balicki. Roman Balicki – nie zrażony milczeniem doktora kontynuował – pan jest mistrzem, prawdziwym cudotwórcą. Pani doktorowa to pewnie jest dumna z męża – zwrócił się do Magdy
- Tak, oczywiście – odpowiedziała na tyle poważnie, na ile była w stanie
- Pan tu wypoczywa z rodziną? Ja też jestem z małżonką na wczasach. Dzięki panu mogę się nimi w pełni cieszyć. Wie pan rybkę zjem, pieczonego ziemniaczka. Już się nie boję, że coś mnie będzie bolało.
Maciek milczał. Pierwszy raz spotkał się z takim uwielbieniem ze strony pacjenta. Nie mógł zaprzeczyć, że nie poczuł się mile połechtany. Zrobiło mu się miło i poczuł, że to co robi ma sens, ale wywód pana Romana trwał już zbyt długo. Zwłaszcza, że kelnerka przyniosła ich zamówienie. Z opresji wybawiła go żona entuzjasty zawodowego talentu doktora Zarzyckiego. Starsza kobieta o pełniejszych kształtach ubrana w powłóczystą kwiecistą sukienkę i również słomkowy kapelusz mający osłonić ją przed słońcem podeszła i chwyciła męża za ramię.
- Roman, daj państwu spokój. Co ty wyprawiasz?
- Halinka, to jest doktor Zarzycki. Mówiłem ci. Cudotwórca. To on mi wyleczył wszystkie zęby.
Pani Halina przyjrzała się Maćkowi.
- Mąż się pana nachwalić nie może. Wszystkim opowiada jakie cuda pan robi. Dzięki panu Romek odzyskał chęć do życia – po chwili zreflektowała się – ale przepraszam za męża, nie będziemy państwu przeszkadzać – to mówiąc pociągnęła Romana za łokieć i zmusiła do powrotu do ich stolika.
Maciej siedział skonfundowany, nie wiedział jak powinien się zachować. Najchętniej wybuchnąłby śmiechem, ale nie wypadało.
- Tata, co to było?! – Michał krztusił się nad talerzem z apetycznie wyglądającym kotletem, porcją frytek i sałatką z czerwonej kapusty. W rodzinie Zarzycki on jeden lubił czerwoną kapustę w każdej postaci – masz wiernego fana – chłopak żałował, że nie było z nimi Klary. Siostra na pewno skomentowałaby zajście w odpowiedni dla siebie sposób. Nie mógł się doczekać aż jej wszystko opowie.
- Twoja sława cię wyprzedza – chichotała Magda
Maciek siedział z szerokim uśmiechem pochylając się nad plackiem o węgiersku. Ziemniaczane danie zajmowało niemal cały talerz i pokryte było bardzo smacznym sosem pełnym duszonego mięsa i warzyw. Doktor w zamyśleniu popijał bezalkoholowe piwo i przez chwilę pomyślał, że dla takich chwil, może i czasem zabawnych, warto codziennie zaglądać ludziom w jamy ustne. Przez lata praktyki starał się nie popaść w rutynę, wciąż podchodził do każdego przypadku z szacunkiem zdając sobie sprawę, że to, co dla niego może być błahostką, dla kogoś może być sprawą na miarę życia lub śmierci. Znowu poczuł sens tego, co robi. Z uśmiechem popatrzył na małżeństwo Balickich.
- No cóż kochanie, jesteś mistrzem – Magda nachyliła się do męża odkrawając sobie widelcem kawałek jego dania i następnie wkładając go sobie do ust.
- W jakiej dziedzinie pani doktorowo? – zapytał patrząc żonie w oczy i znacząco poruszając brwiami. Upił z kufla łyk złocistego napoju nie spuszczając wzroku z kobiety.
- Coś by się znalazło – mrugnęła okiem i zajęła się swoją porcją regionalnych pierogów
- Wy tak na serio? Nie możecie przestać? – Michał z dezaprobatą pokręcił głową
- Ale przestać co? – zapytali jednocześnie Zarzyccy wybuchając śmiechem
- Musicie tak jawnie flirtować? Nie za starzy jesteście? – tym samym wywołał u rodziców kolejny wybuch śmiechu.
Po powrocie do Darłówka Michał opowiedział siostrze zajście w jarosławieckiej restauracji. Klara żałowała, że jej przy tym nie było. Przytuliła się do ojca i wyraziła dumę, że jest córką takiej sławy polskiej stomatologii.
- Klara, uważaj co mówisz. Jak przejmiesz po tacie klinikę to będziesz musiała mu dorównać – śmiał się Michał – będziesz dostawać listy miłosne od wdzięcznych pacjentów.
- O tym nie pomyślałam - zasępiła się dziewczyna. Jej myśli jednak zeszły na inny tor, kiedy zobaczyła zbliżającego się do nich Marcina.
Kiedy odpoczęli po wycieczce Zarzyccy zaczęli pakowanie. Kolejnego dnia czekała ich kilkugodzinna podróż i chcieli wyruszyć jak najwcześniej aby uniknąć korków.

Było po północy, kiedy Marcin odprowadził Klarę pod drzwi domku. Nagle przełamane bariery spowodowały, że trudno było im się rozstać. Stali więc na schodach przytulając i całując. W końcu dziewczyna ze śmiechem oderwała się od chłopaka mówiąc, że musi być wypoczęty aby należycie strzec bezpieczeństwa plażowiczów. Z lekkim ociąganiem Marcin puścił rękę Klary, zbiegł ze schodów i skierował się do głównego budynku, gdzie był zakwaterowany razem z pozostałymi ratownikami.
Dziewczyna weszła do domku. Wewnątrz panował mrok jeśli nie liczyć niewielkiej listwy zapalonej pod szafkami w kuchennym aneksie. Wiedziała, że o tej porze wszyscy na pewno już śpią dlatego starała się zachowywać jak najciszej. Towarzyszyły jej jednak tak różne emocje, że czuła jak niemal płynie w powietrzu. Panującą dookoła ciszę przerwały czyjeś kroki na drewnianych schodach. To była Magda. Owinęła się długim swetrem i zeszła uśmiechając się szeroko.
- Przepraszam. Nie chciałam cię obudzić – kajała się Klara
- Spokojnie. Masz szczęście, że to tylko ja – kobieta uśmiechnęła się w odpowiedzi – wiesz co by było gdyby Maciek się obudził?
Roześmiały się obie znając doskonale potrzebę Maćka do dbania, w jego mniemaniu, o bezpieczeństwo członków rodziny nawet, jeśli chodziło o dorosłe już dzieci.
- Bardzo ojciec wariował, kiedy poszliśmy?
- Nie dałam mu szansy – Magda mrugnęła okiem do córki – wzięłam go na spacer, potem do jakiejś knajpki i zapomniał o tym, że chwilę wcześniej przejmował się twoją randką. Jak było?
Westchnienie Klary powiedziało jej wszystko.
- Cieszę się. Marcin to fajny chłopak.
- Wiem – Klara westchnęła po raz kolejny i opadła na stojąca w części dziennej wersalkę – tylko bardzo się boję
- Czego się boisz? – Magda podała dziewczynie kubek z parującą herbatą i usiadła obok
- Magda, znamy się tak długo z Marcinem. Nie jesteśmy już dziećmi, wiemy o sobie bardzo dużo, a mimo to boję się, że to się nie uda.
- Z powodu odległości? – dziewczyna przytaknęła – odległość z Wrocławia do Krakowa nie jest aż taka duża. Marcin niedługo kończy studia, tego co mówił planuje powrót do Wrocławia. Te dwa lata szybko miną, dacie radę – uśmiechnęła się pokrzepiająco.
Klara jak nigdy wcześniej poczuła, że potrzebuje wsparcia i bliskości innej kobiety. Magda była jej najbliższa. Odstawiła kubek na stolik i położyła głowę na kolanach kobiety. Ta uspokajającymi ruchami zaczęła gładzić ją po głowie. Zupełnie jak wtedy, kiedy Klara była w szkole i miała gorszy dzień bo sprawdzian nie poszedł jej tak, jka chciała, bo pokłóciła się z Weroniką, bo Krystian z 3c nie zwrócił na nią uwagi albo po prostu dlatego, że za oknem szalała listopadowa szarówka. W takich chwilach siadały w sypialni z kubkami herbaty albo gorącej czekolady i nie musiały nawet nic mówić. Klara chłonęła spokój płynący od Magdy i po raz kolejny była wdzięczna losowi, że pojawiła się w ich życiu. W takich chwilach żaden z mężczyzn nie miał wstępu do pokoju. Maciek najczęściej brał synów i ewakuował się z nimi do kina, na pizzę, szli na zakupy albo w salonie rozgrywali kolejne mecze w piłkarskiej superlidze.
- Magda, a jak to jest tęsknić? To bardzo boli?
- Tak, tęsknota boli. I to nie jest łatwy do zniesienia ból – Magda zawiesiła wzrok gdzieś przed sobą
- Przeżyłaś to? – Klara zamknęła oczy i poddała się kojącemu dotykowi Magdy
- Raz. I nie chciałabym tego przeżywać ponownie - w głosie kobiety pojawiło się napięcie
- Kiedy tata poleciał do Gwatemali? – zgadła Klara
Za odpowiedź musiało wystarczyć jej głośne przełknięcie śliny połączone z westchnieniem i ruchem ręki świadczącym o ocieranych z oczu łzach.
- To jest silny ból fizyczny, wręcz paraliżujący – powiedziała cicho Magda – zwłaszcza jak ci na kimś bardzo zależy i jak kogoś bardzo kochasz. Ale – dodała już bardziej opanowanym głosem – może nie każdy przeżywa tęsknotę tak samo. Nie pozwól żeby strach cię paraliżował i powstrzymał przed wejściem w związek z Marcinem. Oczywiście jeśli oboje będziecie tego chcieli.
- A ty się bałaś? Kiedykolwiek?
- Gdybym poddała się swoim obawom to zapewne nie siedziałybyśmy teraz w tym miejscu – w głosie kobiety na nowo pobrzmiewał spokój – zakochałaś się i to jest wspaniałe. Wujek Bartek dał mi kiedyś rade.
- Jaką? Złote rady wujka są zawsze w cenie – roześmiały się obie
- Taką żebym przestała wszystko rozkładać na czynniki pierwsze. To było zanim na dobre zaczęliśmy spotykać się z Maćkiem. Byłam z tych co to by chciały, ale się boją.
- Przestałaś?
- Przestałam. I poczułam się lżej choć Maciek tego swoim zachowaniem nie ułatwiał.
- No tak. Tata potrafi być skomplikowany.
Ponownie obie się roześmiały.
- Dziękuję. Potrzebowałam takiej rozmowy – Klara podniosła się do pozycji siedzącej, po chwili wstała, odniosła puste kubki do kuchni i skierowała się do łazienki.
Magda poszła do pokoju, w którym zostawiła śpiącego męża. Położyła się na boku obejmując go w pasie. Poczuła jak jego ręka przykrywa jej dłoń.
- Naprawdę myślisz, że jestem skomplikowany? – zapytał nie otwierając oczu
- Nie wiesz, że to nieładnie podsłuchiwać? – odpowiedziała pytaniem na pytanie
- Mama coś, kiedyś wspominała – Zarzycki odwrócił się i zawisł nad Magdą opierając dłonie nad jej głową – to jak? Jestem czy nie?
- Bywasz – skapitulowała ze śmiechem
- No widzisz? Od razu lepiej – opadł ustami na jej wargi i mocno pocałował. Potem wrócił na swoje miejsce, objął żonę ramieniem i zapadł w sen.